Ludwik Maria Grignion de Montfort (ur. 31 stycznia 1673 w Montfort we Francji, zm. 28 kwietnia 1716 w Saint-Laurent-sur-Sèvre) – francuski duchowny i święty katolicki, pisarz religijny epoki baroku. Urodził się w miejscowości Montfort-sur-Men w rodzinie mieszczańskiej. W wieku 19 lat wstąpił w Paryżu do zgromadzenia św. Sulpicjusza, gdzie kończy seminarium duchowne. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 czerwca 1700. W centrum swej duchowości osobistej i apostolskiej Ludwik Grignion postawił kult Najświętszej Maryi Panny i wierność przyrzeczeniom chrztu świętego. Aby dać temu wyraz przybrał jako drugie imię “Maria”, a do swego nazwiska dodał “Montfort”, od nazwy parafii, w której był ochrzczony.
W 1706 rozpoczął za poradą i przyzwoleniem papieża Klemensa XI pracę misjionarsko-apostolską wśród ludności zachodniej Francji na terenach Bretanii i Wandei. Św. Ludwik pełnił również posługę kapelana wśród chorych i bezdomnych Szpitala Miejskiego w Poitiers.
Pod koniec swojego życia, w 1713 roku, napisał Regułę Księży Misjonarzy z Towarzystwa Maryi (zwane też czasem “Zgromadzeniem Świętego Ducha”) dla, jak sam to określał: “ubożuchnego Towarzystwa dobrych kapłanów, którzy pod sztandarem Najświętszej Maryi Panny ruszyliby, aby nauczać katechizmu ubogich po wsiach i zachęcać grzeszników do nabożeństwa do Maryi”. Rozpoczął także organizowanie kongregacji żeńskiej – Cór Mądrości, których współzałożycielką i pierwszą Przełożoną Generalną była Błogosławiona Marie-Louis Trichet.
Ludwik Grignion de Montfort uważany jest za pioniera pobożności maryjnej i mariologii, której wyrazem jest jego najbardziej znane dzieło Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, gdzie rozwija koncepcję niewolnictwa duchowego jako dobrowolnego i ufnego poddania Maryi oraz pisze on m.in.:
“Prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny jest święte, to znaczy prowadzi duszę do unikania grzechu i do naśladowania cnót Najświętszej Maryi Panny, zwłaszcza Jej głębokiej pokory, żywej wiary, ślepego posłuszeństwa, nieustającej modlitwy, wszechstronnego umartwienia, Boskiej czystości, Jej głębokiego miłosierdzia, Jej heroicznej cierpliwości, Jej anielskiej słodyczy i iście Boskiej mądrości. Oto dziesięć głównych cnót Najświętszej Maryi Panny”.
Do koncepcji tej nawiązał Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II, czerpiąc z dzieła Ludwika hasło “Totus Tuus” jako swą dewizę biskupią i później papieską.
Św. Ludwik został beatyfikowany przez papieża Leona XIII w 1888 roku i kanonizowany przez papieża Piusa XII 20 lipca 1947 roku.